‘धानमात्र हैन, नेताहरुको बुद्धिपनि सोत्तरै भएछ’
मकालु खबर
गतसाता अछामको रामारोशन गाउँपालिका–५ कैलाश खोलामा आएको बाढीले बगाएर १७ जना बेपत्ता भए । ७ जनाको लाश त भेट्टियो, वेपत्ता भएका १० जनाको अझैसम्म कुनै खोजखबर आएको छैन । मानवीय क्षतिसँगै करोडौंको भौतिक क्षति पुर्याएको बाढीको निरीक्षण गर्न र पिडितलाई राहत प्रदान गर्न स्वयं गृहमन्त्री रामबहादुर थापा ‘बादल’ सहितको टोली शुक्रबार लाखौं खर्च गरेर सेनाको हेलिकप्टर नै चार्टर गरेर प्रकोप स्थल पुगे ।
पिडितको पीडामा मलम लगाउन पुगेको गृहमन्त्री ‘बादल’को जम्बो टोलीमा उद्योग वाणिज्य तथा आपूर्तिमन्त्री लेखराज भट्ट, नेकपा सांसद भीम रावल, शेरबहादुर कुँवर र तारामान कुँवर, गृहमन्त्रीका विज्ञ सल्लाहकार सूर्य सुवेदी, गृहमन्त्रीका सुरक्षा सल्लाहकार डा. इन्द्रजित राई, विपद् जोखिम न्यूनीकरण प्राधिकरणका प्रमुख अनिल पोखरेललगायत थिए ।
केन्द्रबाट गृहमन्त्रीकै नेतृत्वमा जम्बो टोली नै प्रकोपको निरीक्षण गर्न तथा राहत वितरण गर्न आउने थाहा पाएपछि पिडितका अनुहारमा सरकारले उद्दार गर्छ कि भन्ने आशाको दियो बलेको थियो । तर, त्यहाँ पुगेका नेताहरुले पिडितको घाउमा मलम पट्टी त हैन आलो घाउमा नुनचुक दल्ने हर्कत गरे । सत्तारुढ नेकपाभित्र राम्रै हैसियत बनाएका नेताहरुले कैलाश खोलाको बाढीबाट जोगिएको धान ‘सोत्तर’ पारेर कार्यक्रम गरे । जसको जतिसुकै आलोचना गर्दा पनि कम हुन्छ ।
स्थानीय मने साउदको करिब १५ रोपनी जग्गामा लगाएको लहलहलाउँदो धानबालीमा हेलिकप्टर उतारिँदै गर्दा गृहमन्त्री र भीम रावल सहितको टोलीले कैलाश खोलाको बाढीबाट बचेको धानबालीको हरियाली देखेनन् । त्यो हरियाली धानबालीबाट ‘किसानले वर्षभरीको अन्न उब्जाउँछ मास्नु हुँदैन’ भन्ने त्यहाँ रहेका कुनैपनि नेताहरुसँग सोच्न सक्ने सामर्थ्य रहेनछ । सायद काठमाडौंका आलिसान महलमा बस्नेहरुले दुरदराजका गरिब किसानका दुखः कष्ट विर्सिए क्यारे, मने साउदको हरियो खेतमा धानमात्र हैन, नेताहरुको बुद्धिपनि सोत्तरै भएछ ।
अझ त्यहीँ टेवुल कुर्ची राखेर गृहमन्त्रीले समाजवादको भाषण गरे, सहानूभूतिका दुई शब्द खर्चिए अनी एक पोका दाल, एक पोका चामलसँगै झुट्टा आश्वासनका केही पोका पिडितका हत्केलामा थमाएर शानका साथ राजधानी फर्किए ।
बडो विचित्रको छ नेपाली कम्युनिस्टहरुको समाजवाद । बडो दुरगामी छ हाम्रा नेताहरुको सोच । भकारी भरी हुने धानको बोटमा ‘दाईं’ गरेर केही किलो चामल, दाल दिएर समाजवाद आएको तर्क गरे ।
तर, वास्तविकता यो हो की नेताहरुले दिएको एकाध किलो दाल चामलले पिडितलाई वर्षभरी हैन एकाध छाक टार्नु वाहेक केही गर्न सक्दैन । सायद, समाजवादको अर्थ ‘खाँबो उखेलेर टाटीको बार’ पो होकि ? नेताहरुको हर्कतले यस्तै पो बुझियो ।
बर्षभरी खानका लागि लगाइएको धानबालीमा ‘दाईं’ गरेर पिडितलाई दिएको राहतको पोकोको कुनै अर्थ छैन । दश नङ्ग्रा खियाएर फलाएको धानका हरियाबाला कुल्चेर बाँडेको राहतको प्याकेट भन्दापनि ती गरिब किसानलाई आफ्नै पौरखले उब्जाएको अन्न प्यारो थियो । गरिब किसानको मुक्तिको खातिर राजनीति गरेको भन्नेहरुले नै गरिबको पसिनाले सिर्जित अन्न सखाप बनाउँदाको पिडा बाढीले निम्त्याएको वितण्डा भन्दा चर्को हुनेछ ।
नेकपामा राम्रो छवि बनाएका नेता भीम रावलले बाढीमा ज्यान गुमाएका परिवारलाई किरिया खर्च भनेर दिएको एक लाख सहयोगको पनि कुनै अर्थ रहेन । मुलुकमा समाजवाद ल्याउनुपर्छ भनेर गरिब, किसानका पक्षमा नारा लगाउँदै सिंहदरबार छिरेकाहरुले तीनै गरिब किसानको अपमान हुने गरी अन्न नाश गर्नु कहाँको समाजवाद हो ? प्रश्नहरु स्वभाविक छन् ।
बाढीबाट बचेको धानबालीमा हेलिकप्टर विसाउनुको सट्टा घरघर गएर पिडित जनताका दुखःमा मलमपट्टी लगाएको भए सार्थक हुन्थ्यो तर, समाजवादको खोल ओढेर पुजीँपति, दलाल र नोकरशाहीहरुको फेरो समात्न पल्केका कम्युनिस्टहरुमा कहाँबाट यत्तिको चेत आवोस् ? यिनीहरुले जनताको बहुदलीय जनवाद र कार्ल माक्र्स तथा माओत्सेतुङको समाजवादकै ‘धज्जी’ उडाए ।
सरकारले कोरोना महामारीका नियन्त्रणका लागि सार्वजनिक कार्यक्रम–भेला नगर्न भनेको छ । स्वयं गृहमन्त्रीले पटकपटक आदेश दिएका छन् । तर, आफैं आदेशको अवज्ञा गर्दै दुई दर्जन बढी मानिसहरु सहभागी कार्यक्रममा भाषण दिए । यसले नेताहरु र शासकले जे गर्दापनि हुन्छ, नियम कानुन कुल्चिए पनि हुन्छ भन्ने सन्देश प्रवाह भएको छ । उसैपनि ‘नेपालको कानुन दैव जानुन्’ भन्ने गरिन्छ । कानुन बनाउनेहरु नै कानुनको धज्जी उडाउँदै हिँड्छन् भने सर्वसाधारणले लकडाउनको अवज्ञा गर्नु कुन ठूलो कुरो भयो र !
नेपाली कम्युनिस्ट नेताहरुमा अब नैतिकता भन्ने रहेन । जनताको लागि राजनीति गरेको हुँ भन्नेहरु जनताका नजरमा घृणित भइरहेका छन् । समाजवादले गरिब, निमुखा जनताका पक्षमा काम गर्नुपर्छ भन्छ, तर हाम्रो देशका समाजवादका पथप्रदर्शकहरु नै गरिब निमुखा जनताको घाँटी निमोठिरहेका छन् । लहलहलाउँदो धानको बाला कुल्चिएको एउटा उदाहरण मात्र हो, यहाँ दिनदिनै जनताको परिवर्तनको सपनालाई कुठाराधात गरिएको छ । शुशासन, विकासका नारा फगत नारामा सिमित पारिएका छन् । दुर दराजमा जनताहरु सिटामोल नपाएर मर्दैछन्, सुत्केरीहरु अस्पतालको मुख देख्न नपाई कालको मुखमा पुग्दैछन् । कोरोनाको कहरमा गरिबहरु घरभित्रै भोकभोकै मर्न विवस छन् । गरीखान विदेशीएकाहरु बाकसमा पोको परेर आउँदैछन् । आखिर कहिलेसम्म हो यस्तो नियति ?
मकालु खबर
